۶ میلیون سال پیش یه سمور آبی ۴۵ کیلویی با اندام یه گرگ در زمینای مردابی مکانی که امروزه در جنوب غربی چینه چرخ می زد و فرمانروایی می کرد.
برعکس سمورهای آبی بازیگوش امروزی که واسه شکستن پوسته سخت تنان خوشمزه و البته پر طاقت و سمج از سنگ استفاده می کنن، این سمورهای باستانی از آروارهای قوی خود واسه شکستن صدفا استفاده می کردن. بقایای این سمورهای عجیب با نام علمی «سیاموگال ملیلوترا» (Siamogale melilutra) اوایل سال میلادی در ایالت یونان چین کشف شده و بررسی شد.
تحقیقات نشون می داد که این جونور شکارچی در دوران میوسن در بهترین شرایط خود قرار داشته و آرواره قوی و دندونای تیزش این اجازه رو به اون می داده که هر روز مقدار زیادی صدف رو خیلی راحت خرد کرده و محتویات خوشمزه اونا رو بخوره. جک تسنگ، رهبر این گروه تحقیقاتی از دانشگاه سانی در بوفالو در این باره میگه:” ما هنوز بر این باوریم که این موجود هم از صدف تغذیه می کرده اما با توانایی عجیب ای که بسیار بالاتر از توان سمورهای آبی امروزیه”. کشف بقایای این جور باستانی نه فقط اطلاعات بیشتری در مورد زندگی سمورهای آبی امروزی رو ارائه میده بلکه واقعیاتی باحال در مورد استفاده بعضی از گونه های امروزی از وسایل و وسایل طبیعی رو هم روشن میکنه.
امروزه سمورهای آبی معمولاً در دو دسته قرار می گیرن: سمورهای آبی که از سخت پوستانی مانند خرچنگ، صدف و توتیای دریایی تغذیه می کنن و سمورهای آبی که تنها ماهی خوار هستن. واسه درک بهتر عادات غذایی سیاموگال، تسنگ و تیم تحقیقاتی اش ،آروارها و جمجمهای ۱۰ گونه از ۱۳ گونه زنده سمور آبی رو جمع آوری کرده و با ساخت مدلای سه بعدی کامپیوتری از آروارهای اونا، این مدلا رو با فسیل آروارهای جستجو شده مطابقت دادن. وقتی که ماهیچه ها، آرواره رو به حرکت در میارن، انرژی از راه استخون آرواره به دندانا منتقل می شه.
بخشی از این نیرو و انرژی به طور طبیعی به دلیل اصطکاک و گرما از بین میره و در مورد آرواره سمور آبی مقداری از این انرژی به دلیل بدفرمیای استخوانی آرواره تلف می شه.
اینجوری جویدن بهتر و مفیدتر لازمه داشتن آروارهایی سخت تر و سفت تر می بود که موقع گاز زدن کمتر خم می شد و گاز گرفتن موثر و موثر، اولویتای غذایی این حیوان رو بیشتر از قبل مشخص می کنه.
در گربهای دندون شمشیری هم همین ویژگی باعث می شه که بر خلاف گاز ضعیفشان بتونن خیلی زود طعمه رو از پای درآورده و بخورند. براساس تحقیقات انجام شده، سمورهای آبی که از سخت تنان تغذیه می کنن نسبت به سمورهای آبی که فقط ماهی می خورن آرواره سفت تری دارن چون اونا باید پوسته سخت طعمه خود رو بشکنن و به محتویات اون برسن.
بررسیای بیشتر محققان رو به سمت یه قانون کلی در مورد سمورهای آبی امروزی جهت داد: هر چی سمور آبی کوچیک تر باشه، استخون آرواره اون سفت تر میشه. تسنگ میگه: این موضوع واسه ما بسیار تعجب آور بود”. اما واقعیت باحال تر این که مشخص شد آرواره سیاموگال ۶ برابر سخت تر از آنی بود که براساس اندازه بدنش باید می داشت. از اون جا که سمورهای آبی خوب واسه شکار موثر در آب تکامل پیدا کردن، سیاموگال هم شایدً صدفا رو می جویده س اما مطمئنا در مقایسه با نمونه های امروزی می تونسته از طعمه هایی بزرگ تر و با پوست سخت تر تغذیه کنه.
البته بعضی از گونه های سمور آبی امروزی هم مانند سیاموگال در قانون کلی تسنگ و تیم تحقیقاتی اش نمی گنجند؛ مثلا سمور آبی بدون چنگال آفریقایی هم در مقایسه به اندام خود آروارهای قوی تری دارن که این موضوع مطمئنا به علاقه اونا به خوردن خرچنگ برمیگرده که پوسته بسیار سختی دارن. این وسط سمورهای دریایی که از توتیای دریایی و ماهی تغذیه می کنن نسبت به اندام خود آروارهای ضعیف تری دارن. شاید این موضوع بدین دلیل باشه که سمورهای دریایی شکستن پوسته سخت توتیا رو به دستا و نه آرواره هاشون سپرده ان.
در واقع این پستاندار دریایی از چکشای سنگی واسه شکستن پوسته سخت توتیا استفاده می کنه.
انگار روی آوردن سمورهای آبی به به کار گیری وسیله واسه شکستن پوسته طعمه خود، نیاز اونا رو به داشتن آروارهای قوی کاهش داده. این فرضیه منطقی به نظر می رسه چون تحقیقات باستان شناسی هم نشون میده که با روی آوردن آدمای اولیه به به کار گیری وسایل جور واجور، تغییراتی در ساختار جمجمه اونا به وجود اومده. با منتقل کردن بخشی از وظیفه جویدن غذا به دست، جمجمه آدم از یه ماشین فرآوری غذا به عنوان وسیله ای فقطً واسه مراقبت از مغز تغییر کاربرد داده.